"Een stoere man wast geen billen". Nou, mijn held Sam wel!

Sam: “Als kind lag ik vaak in het ziekenhuis. De arts waaide langs, keek naar de status, veranderde iets aan de medicatie en verdween. De verpleegkundigen kletsten gezellig met me terwijl ze vakkundig het infuus instelden. Door hen voelde ik me veel minder eenzaam in dat rotbed. Dat wilde ik later ook gaan doen!

Worsteling

Toch durfde ik niet voor verpleegkunde te kiezen. Dat was toch een vrouwenberoep? Ik koos voor een saaie chemie-opleiding. Wat een worsteling was dat zeg. Pas na drie jaar durfde ik toe te geven dat dit nooit iets zou worden.  

Hart volgen

Ik besloot alsnog mijn hart te volgen en ben nu derdejaars Hbo’er. Ik ga fluitend naar de opleiding, haal alle toetsen met gemak en ben nu zelf die stoere verpleegkundige. Dat geeft een kick. Toch mis ik mannelijke collega’s. Op de opleiding ben ik vaak de enige man in de klas. Ik loop nu stage op een grote afdeling in een academisch ziekenhuis, van de vijftien stagiairs zijn er drie man. 

Wie is er nou stoer?

Je moet als man in dit ‘vrouwenberoep’ ook best een dikke huid hebben. Mijn vader is een macho, hij vertelt iedereen dat ik voor dokter leer. Je gaat als stoere man toch geen billen wassen? Pfff, als hij bloed ziet valt hij flauw, ik steek fluitend een naald in een arm. Maar ach, als hij er op die manier mee kan leven, prima, ik laat het maar zo.

Extra gemotiveerd

Er zijn trouwens ook voordelen. Mijn vrouwelijke collega’s zijn meestal blij om me te zien, ze vinden het gezelliger als het team een beetje gemixt is. En mannelijke patiënten durven tegen mij vaak iets meer te zeggen. Ik denk ook dat mannen die voor dit vak kiezen extra gedreven zijn, juist omdat ze vooroordelen moeten overwinnen. Ik ben in ieder geval superblij met mijn werk.”