'De dementie maakt de muts een stukje specialer'

Mijn vader en zijn muts. Ik moet heel eerlijk bekennen dat ik het zelf een afschuwelijk lelijk ding vind, maar ach, hij is er al jaren blij mee en wie ben ik om daar dan over te oordelen? Achter die muts zit een heel verhaal. Een verhaal dat hij elke keer weer in geuren en kleuren vertelt, op het moment dat de muts weer uit de kast getrokken wordt. Door zijn dementie is het verhaal soms wat anders, maar in grote lijnen komt het altijd overeen. Vandaag dus een blog over de muts van mijn vader!

Even wat achtergrondinformatie over mijn vader: De laatste jaren van zijn werkend leven, werkte hij als koerier voor gerechtelijke post. Dit betekende dat hij post haalde en bezorgde voor rechters, advocaten, notarissen etc. Terug naar de muts en het verhaal van hoe hij eraan gekomen is! Mijn vader kwam veel in Nijmegen voor zijn werk, ook toen er een keer rellen waren ten gevolge van een voetbalwedstrijd. Er was aardig wat politie op de been en één van die beste mensen is in de chaos zijn muts verloren. Mijn vader vond deze muts en sindsdien prijkt hij elke winter op zijn hoofd, al jarenlang! En ja, daar vond ik als puber wat van, een muts vinden en die dan zelf gebruiken. Maar ach, ondertussen weet ik dat mijn vader is zoals hij is.

De dementie maakt de muts een stukje specialer. Want die beste muts, maakt zo nu en dan opeens een reis. Laatst vertelde mijn vader dat hij hem in Engeland had gevonden en die keer erop in Duitsland. Iedereen die het maar wil (of soms eigenlijk ook niet wil), krijgt het verhaal van de muts te horen. Vol trots showt hij dan ook altijd het politielabel wat aan de binnenkant staat: “Kijk, gevonden in Amerika!”

Maaike ?