Blogger Martine - 'Ik zat middenin een revalidatieproces, maar achteraf was ik daar totaal nog niet aan toe'

Vanmorgen vond ik een gedicht terug. Eentje geschreven in 2013. Dit was de tijd van het revalidatiecentrum, de tijd dat mijn benen letterlijk onder me vandaan geslagen werden en ik in een rolstoel belandde. Een tijd waarin ik zo ontzettend vastzat in overbelasting dat mijn systeem ermee ophield en ik zo ongeveer lamgeslagen neerviel, om tegelijkertijd al vechtend mezelf omhoog proberen te houden. Ik zwom tegen de stroom in en had niet langer de energie om dat vol te houden. Ik dreigde te verzuipen.

Mijn hoofd 

is gevuld met schimmige mist

Mijn lijf

zit gevangen in een loodzware kist

Ik probeer te ontsnappen

Ik vecht en ik ren

Maar rennen is zinloos

Ik blijf wie ik ben

Het gedicht zegt veel over hoe ik in dit gevecht stond. Of zat. Of eigenlijk lag, want ik deze tijd kwam ook het liggen in mijn leven. Een tijd van verliezen, zo voelde het. Ik verloor mijn baan, verloor mijn leven, verloor mezelf. Ik zat midden in een revalidatieproces, maar achteraf was ik daar totaal nog niet aan toe. Mentaal dan, fysiek was het nodig. Al gaf het verre van het gewenste resultaat, want mijn lijf was zo op dat revalideren alleen maar meer schade opleverde. Fysiek dan. Ik zakte steeds verder en na bijna een jaar revalideren werd de knoop doorgehakt en werd ik op bedrust gezet. 

Inmiddels zijn we bijna tien jaar verder. Er is veel gebeurd in deze tien jaar. De handrolstoel is vervangen voor een elektrische. Mijn lijf heeft nog veel meer klappen te verduren gehad. Ik ging het ziekenhuis in en kwam er gelukkig ook weer uit, het was even spannend. Ik werd ouder en gelukkig ook wijzer. Het went. Zelfs het vele liggen went. Dat wil niet zeggen dat het eenvoudig is, of is geweest. Er zijn zoveel momenten geweest (en ze zijn er nog steeds) dat ik me afvraag of ik niet gewoon mijn luie lijf in beweging moet schoppen. Momenten dat ik eigenwijs een stukje ga lopen en dat ook weer moet bekopen, met extra pijn, met ontstekingen. Er zijn momenten dat ik mijn kont tegen de krib gooi en toch probeer, de dag erna stort ik opnieuw neer. Maar toch ben ik ver gekomen. Heb ik mezelf opnieuw uitgevonden. Tien 2.0 zeg maar, de upgrade, al zouden sommigen het misschien een downgrade vinden.

Bovenstaande woorden in rijm werden geschreven door een onzekere chronisch zieke. Iemand die zich uit alle macht probeerde te verzetten tegen haar opkomende beperkingen. De onmacht is voelbaar. Ik zou niet graag met haar ruilen. Je kunt veel opvangen met een sterk willetje, maar niet alles. Het leven is niet altijd maakbaar. Ik heb geleerd. Geleerd dat ik zoveel sterker ben dan ik ooit dacht. Ik heb geleerd te genieten van de mooie dingen. Ik heb geleerd te leven met een lichaam met beperkingen, met pijn. Ik heb geleerd zoveel meer dan dat te zijn.