Blogger Mariët - 'Een lach en een dans. Een waar geluksmoment!'

Het heeft zo zijn voordelen wanneer je aan het re-integreren bent, en je dus niet meegerekend wordt in de bezetting. 

Er werd die dag niets van me verwacht, ik kwam een uurtje naar het werk, eigenlijk om niets te doen maar er gewoon even te zijn. Dat was dan ook mijn intentie. 

Toen ik hoorde dat één van de bewoners niet uit bed te krijgen was en boos, zelfs wat agressief was, stelde ik voor dat ik eens naar haar toe zou gaan. Niet om iets te doen, maar om er gewoon te zijn…

Ik kondig mijn bezoekje aan door aan te kloppen, haar naam te noemen en langzaam bij haar naar binnen te lopen. Ze ligt in bed, kijkt me aan met een bozige, wantrouwige blik en zegt geen woord. Nog steeds langzaam bewegend, en oogcontact houdend, zeg ik mijn naam en vraag ik of ik bij haar mag komen zitten. Ze geeft niet echt antwoord, en langzaam pak ik een stoel en zet die naast haar bed neer en ga ik zitten. Al die tijd volgt ze me met haar ogen en lijkt haar blik iets minder wantrouwend te zijn. 

Wanneer ik naar haar kijk, heb ik het idee dat ze zich niet erg fit voelt en ze niet boos is maar eerder bang en verward. Ik buig voorover op mijn stoel zodat ik zo dicht mogelijk bij haar zit en leg mijn hand op de deken ter hoogte van haar arm en schouder en wrijf zachtjes (met de deken er nog tussen) met mijn hand heen en weer. Intussen praat ik zachtjes en vriendelijk tegen haar. Over dat ik zie dat ze nog in bed ligt, dat ze zich niet helemaal fit voelt enz. Dit alles zonder al te veel vragen te stellen en met pauzes om haar de gelegenheid te geven te reageren. 

Gesproken taal zegt haar niet zo veel meer en ik heb dan ook niet het idee dat ze begrijpt wat ik zeg. Maar ze reageert wel, ze barst in snikken uit. Intussen wrijf ik nu over haar schouder en arm zonder de deken ertussen. Ik zeg troostende en bemoedigende woorden en blijf rustig zitten. Haar stemming is er één van Jantje huilt en Jantje lacht, want even later laat ze een glimlachje zien. 

Ik leg mijn hoofd naast het hare op haar kussen en vanuit mijn ooghoek zie ik dat ze me een beetje bevreemd aankijkt en dan gaat spiegelen wat of ik doe. Ik kijk namelijk vanuit haar perspectief naar de muur boven haar bed en kijk dan in de lachende gezichtjes van haar kleinkinderen. Zij doet me na en ik benoem wat ik zie. Vrolijke kinderen en ik noem een paar namen van haar kinderen en kleinkinderen. En jawel ze lacht weer en nu duurt het al wat langer voordat ze weer in tranen uitbarst. 

Zo blijven we een poosje zitten/liggen onze hoofden naast elkaar op haar kussen. Het is zo’n kostbaar moment voor mij en ik denk dat ze dat voelt. Ze geeft me een lieve glimlach en daarna gaat het uit bed komen vanzelf. Wanneer ik haar met een klopje op de rand van het bed uitnodig om te komen zitten, doet ze dit direct. Ook dan blijven we weer even naast elkaar zitten, ik geef haar complimenten over dat ze zo goed rechtop zit, dat ik blij ben dat ze uit bed is, en dat ik trots op haar ben. We kijken naar het zonnetje buiten en dan neemt ze mijn uitnodiging aan om naar het toilet te gaan. Het is dan nog steeds Jantje lacht, Jantje huilt maar de momenten waarop ze rustig is worden langer. 

Het gaan zitten op het toilet is nog even een dingetje, want ze begrijpt niet wat ze doen moet en de draai maken naar het toilet lijkt ze vandaag ook niet te begrijpen. Maar het is al snel opgelost, want ik pak haar beide handen en ik ga zingen, en daarbij dans ik en draait ze zonder dat ze er erg in heeft. Ze lacht en lijkt het grappig te vinden wat ik doen en ze beweegt mee met het ritme en zo is ze gedraaid zonder dat ik haar dit uit hoef te leggen. 

Nog steeds met veel voordoen, complimenten geven en vooral met heel rustig doen is ze uiteindelijk opgefrist, eet ze een boterham, neemt ze haar medicatie en drinkt ze twee glazen drinken! 

Even later wil ze zelfs mee naar de huiskamer, arm in arm lopen we ernaartoe en ook daar gaan we weer even zingen en een dansje doen. ‘O, o wat ben je mooi, o, o wat ben je mooi…’, zing ik. Een stralende lach breekt door op haar gezicht en voor het eerst die morgen hoor ik haar stem wanneer ze het liedje ‘afmaakt’ door te zingen. ‘Dat heb ik in geen jaren meer gezien!’

Door tijd voor haar te nemen, niets van haar te willen, krijg ik het mooiste terug wat er is. Een lach en een dans. Een waar geluksmoment!'