Blogger Maaike: 'Toen mijn collega vertelde dat ik positief was, kwam dat keihard aan’

Dag meneer Corona,

Liever had ik u deze brief niet geschreven, maar gezien de situatie voel ik me nu toch enigszins genoodzaakt. Nadat u eerder al wist huis te houden op mijn werk, klopte u vervolgens bij mij aan. Zoals u vast wel begrijpt, heb ik keer op keer de deur in uw gezicht dichtgesmeten. Nee, u was niet welkom bij mij! Nee, ik had geen zin om u binnen te laten!

Op één of andere manier heeft u echter toch een weg naar binnen weten te vinden. Juist op het moment dat ik u niet meer aan mijn deur had verwacht; een bezoek van u niet had zien aankomen. Onopvallend heeft u zich naar binnen gewurmd. Ik heb er totaal niets van gemerkt! Gisteren werd ik preventief getest. Toen mijn collega vertelde dat ik positief was, kwam dat keihard aan. Ik kon het niet geloven! Ik voelde niets, ik merkte niets! Aan de zijkant van mijn rug zat een spiertje niet helemaal lekker, maar is dat gewoon een spiertje of uw werk? Ik weet het niet! Vannacht heb ik slecht geslapen. Telkens werd ik half wakker; alsof je tussen waak en slaap zit. Op die momenten scande ik telkens mijn lichaam: voelde ik al iets? Zit mijn neus voller dan normaal? Heb ik hoofdpijn? Keelpijn? Nee... Ik voelde niets! Tot vanmiddag... Uw aanwezigheid begint op te vallen. Ik ben moe (of komt dat door vannacht?), mijn neus begint vol te lopen, ik voel 'iets' in mijn keel.

Eigenlijk stond ik altijd vrij nuchter in een bezoek van u, maar sinds uw aanwezigheid op mijn werk niet meer. Ik heb met eigen ogen gezien wat u kan aanrichten, wat u in korte tijd kapot kunt maken! Ik ben niet bang voor u, maar uw aanwezigheid zorgt voor een hoop spanning. U zit in mijn lichaam, bent er ongemerkt ingeslopen en ik heb geen idee wat u daar gaat aanrichten en hoe ver u hierin zal gaan. Het liefst had ik u per direct de deur gewezen, maar zo simpel ligt het niet. Het enige wat ik kan doen, is hopen dat u uit zichzelf weer snel zult vertrekken...