Blogger en verpleegkundige Anne: ‘Ik wil haar troosten en geruststellen, maar hoe?’

De wereld op z'n kop, de grond onder je voeten vandaan, je wereld stort in... Zinnen die je hoort van mensen De Diagnose hebben gekregen. Elke zin lijkt waar te zijn. Kanker, alleen het woord is al verschrikkelijk. Zo’n beladen rotwoord. Iedereen heeft er een hekel aan: patiënt, arts én zorgverlener.

De Diagnose

Ik start mijn dagdienst en zie dat ik een patiënt mag verplegen die waarschijnlijk De Diagnose heeft. Het gaat om Ria, een schat van een vrouw, niet jong maar ook niet oud, je weet wel, een beetje tussen-in-leeftijd. Ik start mijn werkzaamheden en leg alle spullen klaar om straks Ria te helpen met haar zorg.

Hoe gaat het?

Ria heeft in de afgelopen dagen best wat meegemaakt: thuis ineens veel rectaal bloedverlies gehad, ze heeft een stoma gekregen, de IC gezien, scopie gehad en een flink jasje uitgedaan. En toch is haar eerste vraag van de dag hoe het met míj gaat. Ik glimlach. ‘Het gaat goed Ria, met jou?’ Maar de arts komt binnen lopen, nog net voordat zijn poli begint.

Niet goed

De arts gaat met Ria in gesprek, informeert haar en is empathisch. Ria luistert aandachtig en dan ineens is het daar. ‘We hebben een biopt genomen tijdens de scopie en het lijkt er sterk op dat het niet goed is wat we gezien hebben.’ Ria gaat rechtop zitten. ‘Kanker? Bedoelt u kanker?’ ‘Ik vrees van wel’, zegt de arts. ‘Maar het moet nog bevestigd worden.’ Hij rondt het gesprek af en gaat weer verder.

Ga ik dood?

Daar zit Ria, verslagen in haar bed. Ze kijkt me aan en vraagt: ‘Ga ik dood?’ Honderd gedachtes en zinnen gaan door mijn hoofd en ik probeer pijlsnel een tactisch antwoord te geven. Ik wil haar geruststellen, troosten en helpen maar hoe?

Stilte

Ik ga bij haar zitten kijk haar aan en zeg:  ‘Ik weet het niet, Ria. We weten niet of het kanker is en wat voor kanker het kan zijn, laat staan wat de prognose is.’ Ze kijkt me aan, nog steeds met haar hand voor haar mond. ‘Wat nu, wat nu?’ zucht ze zacht. Een tijdje zit ik bij haar en de stilte zegt meer dan wat ik haar ooit kan zeggen. We spreken af dat we elkaar straks nog even zien en ik laat Ria alleen. Gemengde gedachtes gaan door me heen en tegelijk moet ik verder met mijn andere werkzaamheden.

Machteloos

Later spreek ik een zus van Ria. Echtgenoot en kinderen van Ria zijn er niet, ze is alleen. Ook zíj heeft veel vragen die ik niet allemaal kan beantwoorden. ‘Hoe nu verder?’ luidt weer de vraag. ‘Ik heb geen idee mevrouw, we wachten eerst de bevestiging af.’ Bah! Wat een vreselijk formeel antwoord! Ik wil zoveel meer zeggen en doen! Die machteloosheid is zo ontzettend moeilijk. Je staat erbij en je kijkt ernaar.....

De naam Ria is gefingeerd.