Blogger Claudia - Op vakantie met een dwarslaesie, kan dat? Deel 1

In mijn vorige blog vertelde ik al dat Salvador veel zelfstandiger en handiger is dan menigeen verwacht (van een rolstoeler). Deze keer neem ik je graag mee in de wereld van het ‘aangepast vliegen’, want dat heeft nogal eens wat voeten in de aarde en levert altijd de nodige spanning op.

Zonder voorbereidingen

Wij gaan graag op vakantie, misschien heb je dat al eens in vorige blogs teruggezien. Zo waren we van midden oktober tot begin november 2022 in de Verenigde Staten. Een land waar ze de toegankelijkheid uitermate goed op orde hebben… Ik ben persoonlijk geen fan van de Amerikaanse houding ‘I’m gonna sue your ass’ (dat ze je aanklagen bij het minste of geringste), maar het heeft grote voordelen in ons geval. Want door die cultuur is alles puik voor elkaar. Wij kunnen bijna nooit op de bonnefooi op vakantie. Er moet van alles uitgezocht en geregeld worden. Toch lukt het redelijk om zonder al te veel uitzoekwerk naar Amerika te gaan. Ik vertel je graag over onze reis en de bijzonderheden.

Bagage gedoe

Wij vlogen via Düsseldorf - dus geen ‘Schipholse’ taferelen met belachelijke wachttijden en opgestapelde koffers overal. Toch schafte mijn vriend voor vertrek een paar Apple Airtags aan om te kunnen zien waar de rolstoel en onze koffers bleven. Eerlijk gezegd leverde het kijken in de app mij een paar keer de nodige spanning op. Via ‘vind mijn iPhone’ kan je zien waar de Airtags zich bevinden, MAAR ze synchroniseren alleen als er netwerk is en als er iPhones in de buurt zijn. Waardoor er nog wel eens vertraging optreedt in de actuele locatie. Mijn tip: check niet precies op het moment dat je opstijgt of alles mee is… Gevolg: een torenhoge hartslag en veel meer stress dan anders als je ziet dat ‘drie items zijn achtergelaten’. 

Vliegen als rolstoelgebruiker

Vroeger begon mijn vakantie zodra ik de voordeur achter me dichttrok. Sinds ik met Salvador reis zijn we pas volledig ontspannen als de eigen rolstoel onbeschadigd en wel is afgeleverd. Het is niet zo dat we de hele vliegreis met buikpijn afwachten hoor, maar tegen de tijd dat we landen begint het wel wat onaangenaam te kriebelen. De spanning wordt soms flink opgerekt, want soms krijgt mijn vriend ‘zijn benen’ al terug in de slurf naast het vliegtuig en een andere keer moet je tot de bagageband in spanning wachten. Salvador heeft een uitgesproken kapotte rug met een metalen stellage, waardoor hij leeft met veel pijn. Zomaar even een leenrolstoel (als die van hem ergens anders naartoe is gevlogen of beschadigd is geraakt) gaat écht écht écht niet.

Hoe kom je in zo’n vliegtuig?

Voor ik vertel hoe we aankwamen op JFK (vlakbij New York City) zal ik eerst vertellen hoe Salvador überhaupt in het vliegtuig komt: met een Aisle Chair, een supersmal ‘escape chair’ achtig stoeltje op wielen dat precies door het gangpad past. Met de ellebogen ingetrokken in Salvadors geval; hij heeft door al het rollen en zijn actieve hobby’s nogal brede schouders gekregen namelijk ?. Er zijn altijd twee assistenten, waarvan er één de Aisle Chair door het gangpad sleurt (achteruit, super onhandig als je het mij vraagt) en de ander in ons geval werkeloos staat toe te kijken, want het overstappen van (rol)stoel naar (gangpad)stoel naar (vliegtuig)stoel doet Salvador natuurlijk zelf.

Was de rolstoel er?

Omdat het belachelijk hard regende toen we in New York aankwamen werd de rolstoel niet - zoals beloofd en zoals anders - naar de gate gebracht. Salvador moest overstappen naar een ontzettend onhandige duwrolstoel (met mini wieltjes, die je zelf niet kan hanteren) van het vliegveld. Niet optimaal, maar met de hulp van de begeleider kwamen we vlot door de douane. De andere passagiers hadden wellicht een uur (of langer) wachttijd in de rij…  Wij gaan meestal als eerste het vliegtuig in, en altijd als laatste eruit. Toch zijn we (door dit soort hulp) in veel gevallen eerder dan de onze medepassagiers bij de kofferband.

Bagageclaim

De koffers kwamen precies langs toen we bij de bagagecarrousel arriveerden. De rolstoel stond er echter niet. Het hulpje was gewisseld ergens onderweg… Eén persoon duwde twee rolstoelen en de handige Harry die eerst bij ons was wisselde naar die positie waardoor wij een gebrekkig Engels sprekende oudere meneer toebedeeld kregen. Deze man duwde de lompe rolstoel zonder met ons te spreken verder toen ik onze koffers op een trolley had gezet en zomaar ineens stonden we in de ‘arrivalhal’, na de officiële zone dus. Dat punt waarvan je niet meer terug mag… Zonder rolstoel! ? Die man liet gewoon de duwhandvatten los, zwaaide naar ons en wilde vervolgens doodleuk weglopen. Wat dacht hij? Dat mijn vriend zou opstaan en zich wel zou redden? Nadat hij de hele luchthaven over was geduwd?

Wachten, wachten, wachten

Ik zal je vertellen dat het een zenuwslopende wachtpartij werd. Vraag 1: begreep die meneer ons goed toen we beiden half in paniek uitlegden dat de rolstoel nog moest komen? Vraag 2: Het liep tegen 22.00 uur, zou zijn dienst er niet elk moment op zitten en ging hij er met onze bagagelabels vandoor zonder werkelijk te zoeken? Vraag 3: waar was de rolstoel? De Airtag gaf gelukkig duidelijkheid: dit onmisbare, vakantiereddende hulpmiddel was in elk geval vlakbij en bewoog. Iemand liep er mee rond. Vermoedelijk op zoek naar ons. In de tijd dat ik mijn nagels eraf beet en Salvador verwoed contact met de WiFi maakte - voor zijn digitale zoektocht - kwamen we erachter dat je niet kan zien op welke verdieping een item is, alleen hoe ver van je af. Ik ijsbeerde me suf, kwam een paar keer te dicht bij de ‘verboden’ klapdeuren en werd daar niet zo vriendelijk op gewezen door de security-dame (met wapenstok, nors gezicht en wellicht een pistool; het is Amerika tenslotte). Ik heb geen idee hoe lang het in werkelijkheid duurde, maar gevoelsmatig zaten we er minstens drie dagen.

Halleluja!

‘Halleluja!’ was letterlijk wat ik riep toen de oude, kromlopende man met Salvadors rolstoel door de klapdeuren kwam. Mijn vriend stapte vlug over. De helper verdween met de vliegtuigduwrolstoel en wij spoedden ons naar het Air Train Station om naar de Jamaican circle te reizen waar alle autoverhuurbedrijven zitten en onze huurauto met handbediening op ons zou wachten. Tegen deze tijd (voor ons gevoel rond vijf uur ‘s nachts, in New York ‘pas’ elf uur ‘s avonds) had ik knetterende hoofdpijn en functioneerde ik als een hersendode zombie.

Lees in mijn volgende blog welke hindernissen we nog tegen kwamen voor we bij het hotel waren.

Lees meer van Claudia over dwarslaesie gerelateerde onderwerpen en haar relatie:

• Samenleven met een dwarsleet: ‘Ik dacht alleen wat onhandig zo’n langeafstandsrelatie’
• Er gebeurt in ons leven in elk geval geregeld wat bijzonders.
• We gaan graag op vakantie, ondanks de onhandigheden en nadelen.
• Claudia schrijft ook voor Dwarslaesie Magazine.