Blog Anne: 'De mooie en grappige momenten deel je samen'

‘”Lekker met de meiden”, ken je dat lied niet?’ hoorde ik mijn collega zeggen. Geen idee waar het over ging, maar ik heb het even beluisterd. ‘Lekker met de meiden’ van Merol, Ik denk dat er geen fouter en maffer lied bestaat over vriendschap, nog niets gezegd over de songtekst die niet erg diepgaand is… Kijk maar:

Versie voor verpleegkundigen

Maar wat er in het begin van het lied gezongen wordt doet mij toch erg denken aan verpleegkundigen. Enkel heb ik dan een aangepaste versie gemaakt:

Samen hard werken, samen lachen, samen knotje, samen lijnen, samen snacken, samen moe zijn, samen dansjes doen, samen weer masker op en samen weer door.

Want dat is wat we doen. Behalve dat mijn huidige mannelijke collega's dan geen knotje kunnen dragen, maar je begrijpt me vast ;-)

Bewondering

Ik bewonder mijn collega's enorm. Soms is het zo druk dat je het zonder elkaar echt niet voor elkaar krijgt. Tijdens een dienst krijg je patiënten toebedeeld voor wie je moet zorgen en verantwoordelijk bent. Maar soms is de zorgzwaarte zo dat je elkaar vaak nodig hebt. Zowel voor het fysieke werk als voor het sparren wanneer je zeker wilt zijn dat je alles gedaan hebt wat je kon.

Mooie momenten delen

Het is ongelofelijk wat je voor elkaar kunt krijgen als je elkaar draagt en steunt. Even klankborden als je iets heftigs meegemaakt hebt of ergens mee worstelt. Soms wordt een patiënt doorbehandeld, terwijl de situatie uitzichtloos is. Comfort bieden zou dan beter op zijn plek zijn. Op zo’n moment begrijp je de familie en de arts, maar heb je ook je eigen gedachten en gevoelens. Dan is het heel fijn om met elkaar te sparren.

Dansjes en knuffels

Maar ook de mooie en grappige momenten deel je samen. De ladingen snoep en taart die je krijgt van (de familie van) patiënten, hun mooie woorden als blijk van dank. Samen even snel een gek dansje doen, hoe druk het ook is. Een korte knuffel om te laten zien dat je die collega een topper vindt. 

Het zit in je bloed

Pas zei een patiënt nog tegen mij: ‘Ondanks dat ik al jaren geen verpleegkundige meer ben, kan ik het niet loslaten.’ Het is waar. Verpleegkundige zijn is geen beroep, het is iets wat je bent. Het loopt door je aderen en het vergiftigt je denken.

Commentaar

Ik denk dat geen verpleegkundige een medisch programma kan zien zonder onwijs veel commentaar te geven (‘Serieus, een non-rebreather die niet gevuld is of een infuus eruit trekken waarna er geen bloed te zien is?! Get real!’) Dit tot ergernis van zijn/haar partner die overweegt om iets anders te kijken. En ja, ook veel verpleegkundigen zitten uit verveling op een verjaardag armen te checken die mooi te prikken zijn voor een infuusje. Tja, we kunnen er niks aan doen.

Passie

Maar goed, die passie voor ons vak maakt dat we het vol houden. Want naast die gekkigheid is ons beroep zwaar. Doordat we het allemaal samen meemaken, kunnen we elkaar begrijpen en naar elkaar luisteren. Want hoe lief en hoe goed onze partners ook luisteren, ze begrijpen het vaak niet helemaal omdat ze het niet mee maken en het niet voelen.

Thx toppers, jullie zijn fantastisch,

Anne.

Lees meer blogs van Anne:

Blogger en verpleegkundige Anne: ‘Ik wil haar troosten en geruststellen, maar hoe?’