'Als verpleegkundige zorg je toch voor elke patiënt'

Als verpleegkundige zorg je toch voor elke patiënt.

Ik krijg altijd de kriebels van familie die je al vertellen welke diagnose ze hebben omdat ze dat gevonden hebben via Google. Maar vandaag was ik zelf zo'n kriebels familie. Ik landde vanochtend met mijn patiënt aan bij de dokter. "Volgens Google is het hoogstwaarschijnlijk een baarmoederontsteking", hoorde ik mezelf zeggen. De dokter zuchtte, net zoals ik vaak ongewild doe in zulke situaties. Er werd een uitstrijkje gemaakt en bloed geprikt. De mooie bruine ogen van mijn patiënt kijken me aan. Ze vertrouwt het niet en zoekt morele support en veiligheid bij mij. Na een echo blijkt dat zowel Google als ik gelijk hadden.

Een fikse baarmoederontsteking en een spoedoperatie volgt. De rest van de dag loop ik met een knoop in mijn maag, maar dan komt het verlossende telefoontje. Operatie geslaagd en mijn patiënt ligt bij te komen van de narcose.

Als ik haar ophaal, loopt ze als een soort dronken ouwe vent zwabberend naast me. En ploft thuis met een zucht in haar bed. Ze steekt haar voet omhoog met verband eromheen als teken dat ze er graag vanaf wil. Dus knip ik het los, het mocht van de dokter.

Tot drie keer toe spuugt ze alles onder als nawee van de narcose. Ik stop haar toe onder een dekentje. Geef haar pilletje wat ze ook resoluut weer uitspuugt.Een nieuwe poging lukt wel, en ze houdt het binnen. Mijn patiënt, ze heeft vier pootjes, een staart en de mooiste bruine kijkers die er bestaan. Ik ben er niet voor opgeleid hondenzuster... maar met heel veel liefde komen we samen vast een heel eind.