'In mijn hoofd heb ik op een of andere manier altijd de negatieve verhaallijnen'

Afgelopen donderdag waren wij weer eens in het Erasmus MC te vinden. Later dan gepland wegens omstandigheden aan beide kanten. Maar we waren er. Eerst een ECG, daarna naar de dokter en aansluitend bloedprikken. 

Ik had er zelf eigenlijk best vertrouwen in, maar altijd de dag voor we naar het ziekenhuis moeten, heb ik een bepaalde spanning, bang dat het toch niet goed zou zijn, terwijl ik duidelijk zie dat het beter met hem gaat. Toch bang dat ik iets gemist zou hebben in zijn doen en laten. Vreselijk vervelend die angst, maar het is nu eenmaal zo. Ondanks mijn vertrouwen zakt dat vertrouwen altijd helemaal weg als we maar in de buurt van het ziekenhuis komen. Zeker ook omdat het een tijdje geleden was eer we er waren geweest. 

Het ECG liet geen afwijkingen zien en was prima in orde. Dat is dus weer positief! Bij de dokter was ook alles goed, mijn man vertelde hoe hij zich voelde en dat sloot aan met wat hij onderzocht. Gelukkig, nu was het nog even (lees een dik uur wachten voor hij aan de beurt was) bloedprikken, en als de bloedwaardes hetzelfde zouden zeggen als de dokter dan zou hij een bepaald medicijn mogen ophogen. Waar we dus al een tijdje naar toe werken, en mag hij met een plastablet halveren. Spannend dus weer. En ik hou niet van die spanning. In mijn hoofd heb ik op een of andere manier altijd de negatieve verhaallijnen. Onwijs irritant, en zo bijzonder toen mijn vader op sterven lag, was ik als enige positief dat pa het zou redden. Iedereen wist dat het niet zo was. Maar goed, zo werkt mijn gevoel/hoofd nu eenmaal.

Ook vertelde de dokter dat hij de MRI van het andere ziekenhuis had bekeken en had besproken met zijn team. Hij had niet meteen al een ICD gegeven, zoals het andere ziekenhuis deed, maar waarschijnlijk wel later. Maar dat zullen we dus nooit weten. Ik had dus weer gelijk dat het niet had gehoeven op dat moment. Ook is er nog iets met een ader, maar dat wisten we al, daar zouden dan nog medicijnen aan te pas komen. Het feit is gewoon dat hij een megagroot infarct heeft gehad en wat dood is, is nu eenmaal dood. Neemt niet weg dat hij zich goed voelt. En zoals de dokter al zei je pompkracht doet er niet zoveel toe, het gaat erom hoe jij je voelt. Zijn pompkracht zat vorige keer rond de 30 en over een maand of drie hebben we een echo en dan weten of hij omhoog is gegaan.

Ook liet mijn man zijn eigen ontwikkelde app aan de dokter zien, hij heeft zoals de meeste hartpatiënten en vochtbeperking, en heeft daar zelf een app voor ontwikkelt. Mocht je deze willen testen, bericht me dan even. Hij is nog op zoek naar testers om zo de fouten eruit te halen, en de cardioloog gaat dit meenemen met zijn team dus dat is wel erg leuk!. Hij zegt zelf al het is van de zotte dat er nog niet zoiets is. 

Nadat we bij de cardioloog waren geweest, moest hij dus bloedprikken. Knetter dat duurt lang. Maar goed, een dag later zouden we gebeld worden, en dat werd hij. Hij mag zijn plastablet halveren, en hij mag een week lang in de avond zijn medicijnen van één naar twee doen, en dan over een week in de ochtend. Gelukkig beginnen ze in de avond, want dat is je bloeddruk wat hoger dan in de ochtend. En hij heeft nu eenmaal een lage bloeddruk. En dus begonnen we vrijdag met twee pillen, dat ging al heerlijk... Hij was moe, en dan is volgens Newton je bloeddruk al minder, en dan nog een dubbele dosis verlaging zorgde voor draaierig, misselijk en een raar hoofd. En juist die dag sliep ons nichtje hier, en at onze kat niet dus was een heerlijke vrijdagavond… Zeker omdat mijn nichtje onwijs gevoelig is. Zaterdag ging het beter, en zondag was helemaal drama, hij kwam niet hoger dan een bloeddruk van 65. Mijn man zijn bloeddruk is oké tussen 65-75 hoger uiteraard beter maar tussen die waarde is het voor hem ook oké. Sinds maandag gaat het wat beter, hij blijft laag, maar we gaan in augustus zien of het medicijn doet wat het zou moeten doen. En ik ben onwijs benieuwd hoe het gaat als hij twee tabletten in de ochtend gaat nemen. Wordt vervolgd.